“Een wat onopvallend boek, dat eruitziet als een thriller, vertelt het verhaal van een jeugd, opgehangen aan twee moorden in dezelfde vriendenkring: De Campusmoorden (Lannoo) van Jan Lampo. Eerlijk, sereen, uitstekend geschreven, ergens tussen een autobiografische coming of ageroman en een postmoderne misdaadfabel (de dader wordt niet gevonden) in. Uitstekende non-fictie.”

Toon Horsten in “De Beste Boeken van 2011” in De Standaard der Letteren van vrijdag 23 december 2011.

F  R  A  G  M  E  N  T  

Op de radio

http://www.radio1.be/category/vrije-trefwoorden/jan-lampo

Exterieur nacht, Etterbeek, november 1980.

Wat weten we?

Het is na middernacht. In Etterbeek, niet ver van het station, de campus van de Vrije Universiteit Brussel en de grote Rijkswachtkazerne. November 1980.

De jonge man (24) komt uit de Generaal Bernheimlaan. Hij volgt de Nieuwelaan in de richting van de Generaal Jacqueslaan. Daar huurt hij een appartement.

Hij heeft net Linda – “een” vriendin, niet “zijn” vriendin – thuisgebracht. Linda, die psychologie studeert, is op kot in het nr. 17 van de Bernheimlaan. Terwijl ze daar nog even staan te kletsen rijdt een auto voorbij die even later terugkeert en dan verdwijnt. Volgens Linda zitten er twee mannen in.

Peter De Greef, zo heet hij, is historicus. Specialisatie middeleeuwen. Zijn licentiaatsverhandeling gaat over de introductie van de polyfone muziek in de kerken in de Nederlanden in de 15de eeuw. Dat is ongewoon. Sinds de jaren zestig buigen historici zich bij voorkeur over economische onderwerpen, niet over culturele.

Peter speelt goed piano. Muziek is zijn passie. Hij heeft een paar duizend elpees met – alles. Van reconstructies van Oud-Griekse muziek over Bach en Rachmaninof tot The Talking Heads. Een obsessionele omgang met muziek behoort tot de jeugdcultuur, maar Peters beleving is encyclopedisch.

Wanneer de politie hen morgen of overmorgen verhoort, zeggen zijn vrienden er weinig of niets over – Peter is een enthousiast cannabisgebruiker. Sommigen van hen zijn dat ook. Doet dit ter zake? Peter gebruikt; hij dealt niet. Bij criminele activiteiten is hij niet betrokken. Hij komt uit een solide middle class milieu; hij kan zijn spul met gemak betalen.

Peter De Greef [links] . (Foto Carl Van den Houdt)

Groot is Peter niet. Toch heeft hij brede schouders. Zijn lijf is te hoekig voor het geborduurde Indische jasje dat hij altijd aan heeft. Binnen vijf of tien jaar zal hij een vierkante man met overgewicht zijn. Maar zo ver komt het niet. Dat weten we.

Waar hij met Linda over gesproken heeft, is allicht dit: Peter vraagt zich af of hij geen homo is. De late jaren zeventig, de tijd van de androgyne popsterren, zijn net voorbij. Aan de unief komen de Campusflikkers op voor homorechten. Onze vriend Carl onderhoudt ons sinds jaren over zijn seksuele identiteitscrisis.

Peter is ook notoir onhandig met vrouwen. Hij is jaren verliefd geweest op Katy.

De Nieuwelaan is een brede, rechte straat. Wanneer men, zoals Peter, van de Bernheimlaan naar de Jacqueslaan stapt, bevindt de lange bakstenen muur van de Rijkswachtkazerne zich links, deels aan het oog onttrokken door platanen. Aan de overkant waar Peter loopt, staat een studentenhome van de VUB – door de combinatie van brutalisme en een laag budget zo lelijk als de nacht – gevolgd door flatgebouwen met vijf, zes verdiepingen.

’s Nachts ontwaken de vampiers. Inbrekers en moordenaars gaan op pad. Hoeren ijsberen kouwelijk in te korte jassen. Verkrachters houden zich schuil in de struiken. Sirenes gillen. Spoken jammeren op het kerkhof. Wolken schuiven voor de maan en minnaars vallen elkaar in de armen. Patti Smith zingt Because the Night.

Wat de nacht al niet toedekt.

’s Ochtends is het nog even donker. Het is geen wandelaar met een hond die Peter ontdekt. Dat hoeft niet – hij ligt op de stoep, bij de ingang van een appartementsgebouw. Dus gewoon een man die naar zijn werk vertrekt met een aktetas of een gereedschapskoffer en dadelijk beseft dat op die plek geen dakloze slaapt.

Peter, constateert de anatoom-patholoog, is van op ongeveer een meter neergeschoten met een pistool van een licht kaliber – een “damespistool” hoor ik later zeggen. De kogel is van boven naar beneden door zijn borst gegaan en heeft zijn hart doorboord. Daaruit wordt afgeleid dat Peter op zijn knieën zat toen hij stierf.

Dat weten we, min of meer.

Daniëlle Girardin, oudejaarsavond 1979. (Foto Hugo Vranckaert).

 

 

Technische gegevens

ISBN : 9789020997279

EUR NUR-code : 740 | Mens en maatschappij algemeen

Formaat : 160 x 240

Product : boek Afwerking : Paperback

Druk : 1 Aantal pagina’s : 224

Uitgave : Uitgeverij Lannoo

Over de auteur

Jan Lampo is historicus en auteur. Hij is verbonden aan het AMVC-Letterenhuis. Voordien was hij o.m. redacteur van de krant De Standaard. Zeven jaar lang schreef hij scenario’s voor de één-soap Thuis. Eerder schreef hij o.a. de thriller De engel met de zaag, waarvoor hij in 2008 genomineerd werd met de Hercule Poirotprijs.